Ivan Ribar


Dr. Ivan Ribar, (1881-1968), hrvatski i jugoslovenski političar, jedan od najbližih Titovih saradnika.



Biografija

Rođen je u 21. januara 1881. godine u selu Vukmanići, kod Karlovca. Potiče iz siromašne seljačke porodice. Srednju školu je završio u Karlovcu, Prava je studirao u Zagrebu, Pragu i Beču, a doktorirao na sveučilištu u Zagrebu. Pripadao je hrvatskoj naprednoj omladini i aktivno učestvovao u svim akcijama protiv mađarona i frankovaca, a za narodno jedinstvo, slobodu i nezavisnost Hrvatske. Jedan je od osnivača Hrvatske napredne demokratske stranke.

Kao član Hrvatsko-srpske koalicije izabran je prvi put za narodnog zastupnika u Hrvatskom saboru, 1913. godine. Bio je i član zajedničkog parlamenta u Pešti.

Za vreme Prvog svetskog rata, iako izabrani narodni zastupnik, bio je talac, zatim oteran na istočni front protiv carske Rusije. Tada je potpisao poznati poziv Sokolima da se bore za oslobođenje i ujedinjenje.

Godine 1918. postaje član Centralnog odbora Narodnog vijeća u Zagrebu, a 1919. godine predsednik Privremenog narodnog predstavništva Kraljevine SHS. Godine 1920. izabran je za narodnog poslanika kao član Demokratske stranke, a Predsednik Ustavotvorne skupštine postaje iste godine i na tom mestu ostaje sve do 1922. godine. Borio se za sporazum i saradnju sa Hrvatskom Seljačkom Strankom (HSS). Presedavao je skupštinskom raspravom, kada je Puniša Račić ubio Stjepana Radića i ranio njegovog brata. Posle zavođenje diktature kralja Aleksandra, tražio je da njegova stranka apstinira.

U toku Šestojanuarske diktature radio je sa istaknutim intelektualcima na osnivanju Narodnog fronta slobode. Zatim je bio aktivan član Udružene opozicije, pa je zbog toga, zajedno sa Dragoslavom Smiljanićem, isljučen iz Demokratske stranke. Za sve vreme diktature branio je komuniste pred sudom.


Legendarna slika Dr. Ivana Ribara i Josipa Broza TITA sa Sutjeske Juna 1943

Od 1937. godine povezuje svoju grupu (Demokratska levica) sa Narodnim frontom koji je osnovan na inicijativu tadašnje ilegalne Komunističke partije Jugoslavije.

Početkom 1941. godine solidarisao se sa politikom aktivnog otpora neprijatelju. Posle dizanja oružanog ustanka u Srbiji, jedno vreme je ilegalno boravio u Beogradu, a potom ilegalno otišao u Zagreb odakle se prebacio na oslobođenu teritoriju. Tokom 1942. godine je primljen u članstvo KPJ i radio je na pripremama za sazivanje AVNOJ-a. Na Prvom zasedanju AVNOJ-a u Bihaću 26. i 27. novembra 1942. godine izabran je za predsednika AVNOJ-a na kome položaju je ostao sve do 1945. godine.

U ratu je izgubio oba svoja sina: Juricu i Ivu, kao i suprugu Tonicu.

Posle rata, neprekidno je biran za poslanika u Narodnoj skupštini FNRJ i u Sabor NR Hrvatske. Od kraja 1945. do 1953. godine bio je Predsednik Prezidijuma Narodne skupštine FNRJ. Jedno vreme je bio i član Saveznog odbora SSRNJ.

Iz političkog života se povukao 1960. godine.
Nosilac je brojnih jugoslovenskih odlikovanja.



Živeo je u Zagrebu, gde je i umro 2. februara 1968. godine, kao general-major JNA u rezervi.